]oh, how I miss december[

Toen ik zeventien was verfde ik oude t-shirts van pa met textielverf. Ik stopte ze één voor één in de versleten soepketel en roerde de tinnen potjes purper, fuchsia en zwart met een houten lepel in het kokende water los. Om mezelf in mijn verftechnieken te onderscheiden van anderen, knoopte ik gedeelten van het katoen af met elastiekjes. Zo heet als ik het kon verdragen, wrong ik de kledingstukken uit, hing ze te wapperen en te drogen op het draadje en droeg ze tot ze aan de randen rafelden. De gebatikte designs kenden bijval, ook al droomde niemand van de fans zich in eenzelfde outfit. Ik droeg ze, om me ergens thuis te voelen.

In die periode was ik, naast andere voor de hand liggende teenage dingen, zot van WINTER IN AMERICA. Jaren heb ik niet geweten wie het nummer zong. Toen kwam ik het te weten, maar mijn kennis verdween weer even snel, opgesloten in een lang vergeten dagboek. Tot ik onder het surfen gisteren het nummer linkte aan de verkeerde groep. Om een onduidelijk verhaal korter te maken : DOUG ASHDOWN. Naast eendagsvlieg, tegelplakker.